8.3K views, 30 likes, 8 loves, 32 comments, 9 shares, Facebook Watch Videos from Salon Meblowy M-LID Żary: Może masz ochotę na drzemkę? Szybkie rozkładanie i wygodne spanie - takie są nasze sofy!

Jakiś czas temu zaproponowałam moim dziewczynkom, żeby w wakacje kilka dni spędziły u babci i dziadka. Pomysł owszem, spodobał się, ale tylko młodszej córce. Starsza zaczęła płakać i prosiła, byśmy jej nie zostawiali samej. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że cóż to takiego spać u kochających dziadków. Przecież tysiące razy dziewczynki zostawały z nimi same, nie raz czytali im książeczki i kładli je do łóżeczka, ale to zawsze odbywało się u nas w domu. Jak do tej pory nigdy nie spały poza nim bez nas. Być może w rzeczywistości nie byłoby tak źle, ale sama wizja nocy bez rodziców przeraziła moją starszą córkę. Bo tak naprawdę rozstanie z mamą i tatą w pewien sposób oznaczało dla niej zachwianie poczucia inna sytuacja miałaby miejsce, gdy dziewczynki od początku nocowały u dziadków. Niestety ze względu na odległość nie jest to możliwe, więc choć ich mieszkanie jest znajome, wieczorem staje się po prostu nieswoje i obce. Kiedy następnego dnia dziewczynki obudziły się, pierwszą rzeczą jaką Elsa do mnie powiedziała było: Proszę, nie każ nam nocować u babci i dziadka bez was. Nie podjęłam więcej tego tematu, widocznie nie jest jeszcze gotowa. Może cały dzień bawić się tylko z babcią i dziadkiem, ale wieczorem zasypiając w łóżeczku bez nas wie, że wkrótce przyjdziemy i może czuć się bezpiecznie. Zjawisko rozstania wpisane jest w życie każdego z nas. W związku z wydarzeniami ostatnich miesięcy, także my dorośli musieliśmy się z nim zmierzyć. Rozstaliśmy się z naszymi kolegami z pracy, często z rodziną, by jej niepotrzebnie nie narażać, z całym naszym życiem, do którego byliśmy przyzwyczajeni. Wielu z nas zrezygnowało z wakacji, sportowych treningów, czy też musiało zmienić styl życia. Nie było łatwo, ponieważ większość z nas, odczuwała w jakimś stopniu stratę. Coś nas omijało, coś nas ograniczało, coś sprawiało, że mieliśmy poczucie zachwianej równowagi życiowej. Nam, dorosłym, trudno było przystosować się do nowej rzeczywistości, w której nie mogliśmy czegoś zrobić, coś nam odebrano. Czuliśmy, a może nadal czujemy się zagubieni, trudno nam zmienić przyzwyczajenia i przewartościować styl życia. U wielu osób wystąpiły lęki, depresja, rozpacz. Niemożność panowania nad swoim życiem doprowadziła do utraty bezpieczeństwa. Rozstania dziecięce mają wprawdzie inny charakter i dotyczą innych obszarów życia, ale posiadają ten sam mechanizm ich przeżywania. Pamiętajmy, że nie dotyczą tylko rozstania z rodzicami, ale również z ulubioną zabawką, miejscem, zwierzątkiem, czy nawet pieluszką. Dziecko, podobnie jak dorosły, będzie musiało przystosować się do nowej rzeczywistości i najlepiej jeśli mu w tym pomożemy. Co możemy zrobić:* Jeżeli wiek na to pozwala, przede wszystkim porozmawiaj na ten temat z dzieckiem i pozwól mu swobodnie uwolnić emocje. Wykaż zrozumienie dla dziecka, zaakceptuj jego lęki, pozwól mu na łzy i rozpacz. Nie poniżaj mówiąc, że dziecko jest duże i nie powinno przeżywać danej sytuacji. (np. Taki duży chłopak a jeszcze siusia w pieluszkę. / Taka duża dziewczynka a nadal śpi z przytulanką) Zapewnij dziecko o tym, że każdy, nawet dorośli czasem boją się nowej rzeczywistości. Udziel wsparcia.* Jeżeli rozstanie dotyczy pójścia do żłobka, czy przedszkola postaraj się też, by jak najlepiej dziecko do niego przygotować. Już nawet bardzo małemu dziecku można mówić o tym co je czeka, w pewien sposób oswajając z przyszłością. Pamiętajmy, że od nas wiele zależy z jakim nastawieniem dziecko przeżyje rozstanie: czy będzie ciekawe tego co go czeka (jeśli zapewnimy go, że żłobek, przedszkole jest fajne, będą fajne dzieci, zabawki itd) czy będzie się jawiło jako coś strasznego, czego z pewnością należy się bać (np. gdy mama sama panikuje, płacze i nie chce dziecka puścić)Wskazówki jak przygotować dziecko do żłobka i przedszkola znajdziesz pod linkiem: Starsze dziecko możemy poprosić o narysowanie emocji mu towarzyszących. Pomoże to w określeniu uczuć i rozmowie na ten temat.* Opowiedzmy o swoich doświadczeniach. Dzieci uwielbiają słuchać o nich. Nie czują się bowiem wtedy osamotnione w swoich uczuciach, wiedzą, że przeżywają coś normalnego, czego doświadcza każdy z nas. * Spróbujmy w miarę możliwości pomóc dziecku wyobrazić sobie nową rzeczywistość uwzględniając rozstanie. Porozmawiajcie co ciekawego może wydarzyć się w przedszkolu, jakie przygody ma ulubiony miś zostawiony w domu, gdy my udajemy się na krótki spacer, co może robić tata, który wyjechał na kilka dni na szkolenie. Takie ćwiczenie oswaja nieznaną, nową rzeczywistość i sprawia, że może nie będzie straszna dla dziecka.* Towarzyszmy dziecku przez cały czas w przeżywaniu wszystkiego, co dzieje się w jego życiu. Jeżeli sami przechodzimy przez trudny okres (np. rozwód, zmiana miejsca zamieszkania) nie zapomnijmy, że niedoświadczony malec nie rozumie co się dzieje wokół niego i bez naszej pomocy nie poradzi sobie. Opowiem wam pewną historię. Kiedy miałam około 7 lat (tak mi się wydaje, że chodziłam już do szkoły) miałam koleżankę Anię. Nasze mamy znały się z pracy. Pewnego dnia mama Ani zaprosiła mnie na koncert zespołu Dwa plus Jeden. Nie znałam go, ale samo wyjście do teatru, czy filharmonii zakończone jak to dzieciaki u nas mawiają “pójściem na nocowanie” brzmiało zachęcająco. Rodzice zgodzili się, więc zabrałam ze sobą torbę z rzeczami i od razu po szkole pojechaliśmy na koncert. Bardzo mi się podobało. Na tamte czasy było to coś niesamowitego: światła, piękne stroje, piosenki śpiewane do mikrofonu (choć oczywiście kojarzyłam może jedną) Po powrocie do domu, ich domu, poczułam się zmęczona. Było już około 22, zjedliśmy więc szybko kolację i mama koleżanki naszykowała nam spanie. Nie mieszkaliśmy daleko od siebie. Przy zgaszonym świetle wyglądałam za okno i patrzyłam na inne bloki, w których paliło się światło. Wyobrażałam sobie co robią rodzice. Czy oglądają coś? A może czytają? Może poszli już spać? Czy pali się jeszcze u nas światło, czy jest już całkowicie ciemno? Zrobiło mi się bardzo smutno. Choć tamten dzień wspominam bardzo miło, to zakończył się niestety kapiącymi łzami na poduszkę. Zaczęłam żałować, że poszłam na ten koncert, nie umiałam się z niego cieszyć tak, jak cieszyłam się jeszcze przed kilkoma godzinami. Dziś, z perspektywy czasu wiem, że towarzyszące mi wtedy uczucie było normalne, bo choćby dzień był wspaniały, to najlepiej kończy się go przytulając się do swojej podusi, w swoim domu. Moje dziewczynki nie miały problemu z rozstaniem, kiedy poszły do żłobka, czy przedszkola. Wymagały jednak poświęcenia im więcej czasu po powrocie. Za to Elsa miała duży problem z pożegnaniem z ulubioną przytulanką (która w jakimś stopniu nadal jej towarzyszy) i propozycją spędzenia kilku nocy u dziadków. Do tego drugiego jej nie zmuszam, nie ma takiej potrzeby, to zresztą jej obiecałam. Czasem wspomina, że poszłaby “na nocowanie” do koleżanki, ale ja wiem, że to na razie tylko słowa. Temat oswajamy, czasami czytamy książeczkę z serii Zuzia wydawnictwa Mądra Mysz, którą serdecznie wam polecam. Bohaterka postanawia spędzić noc u koleżanki. Jest wspaniale póki nie gasną światła i zostaje sama. Bez mamy, bez taty, bez brata i ukochanego kotka. To wspaniała okazja by porozmawiać o uczuciach, lękach i rozstaniach. Często boimy się rzeczy nowych, nieznanych. Nie wyobrażamy sobie życia bez kogoś, mieszkania w innym kraju, zmiany partnera, czy pracy. Towarzyszące nam poczucie straty czegoś co pewne, co bezpieczne jest zatem czymś normalnym. Ale nie łatwo sobie z nim poradzić. Wystarczy spojrzeć jak wielu dorosłych zmaga się ze zmieniającą się rzeczywistością. Postarajmy się więc wykazać zrozumienie dla dziecka, dla którego każde rozstanie może być przyczyną zachwiania całym dotychczasowym życiem. Jednocześnie uczmy dziecko, że rozstania będą mu towarzyszyć przez całe życie i przygotowujmy je choćby na takie chwile jak ta, w której musieliśmy z dnia na dzień przewartościować całe nasze życie, gdy nadeszła pandemia.*Na pierwszym zdjęciu moja przytulanka i przytulanka mojej córki. Od jakiegoś czasu opiekuje się obiema. Joanna Kobylańska. Porzucona i zdradzona. Brytyjka ujawniła szczegóły romansu z młodszym Egipcjaninem. Joanna Girling z Norfolk po blisko 20 latach małżeństwa zostawiła swojego męża dla mężczyzny o połowę od niej młodszego. Miłość nie przetrwała próby czasu, a 45-letnia kobieta poczuła się oszukana oraz wykorzystana przez To miał być tylko seks. Powiedzieli to sobie już na początku. Mogli, bo poznali się na Tinderze. „Niczego więcej nie chcę, mam dziecko i wstręt do facetów. Niestety, do seksu nie” napisała. „Idealnie, nie muszę udawać i nie muszę się bać, że za chwilę będziesz chciała czegoś więcej. Jestem mistrzem pierdolenia relacji i już nie chcę nikogo rozczarować” odpisał. Fizyczność. Mocna siódemka. Tak ocenili się oboje. Na tyle dużo, żeby była chemia. Za mało, żeby oszaleć, bo spotkało się ideał. Żadne z nich już nie chciało oszaleć. Porozumienie. Dziewiątka. Niebezpiecznie, ale też sobie jasno powiedzieli, że łatwo o dziewiątkę w pierwszej fazie znajomości. Daliby sobie więcej, ale były rzeczy, w których „nie grali”. Ona, na przykład, lubiła przebiegać na czerwonym świetle. To, co dla niej było wyrazem fantazji i niechęci do zasad, u niego było synonimem nieodpowiedzialności. Ale o tym też powiedzieli sobie od początku. Obiecała, że nie będzie przy nim przebiegać przez ulicę w niedozwolonych miejscach. On miał słabość do fajek, ale zapewnił, że przy niej nigdy nie sięgnie po papierosa. Seks. Bo w tej sprawie się spotkali pierwszy raz. Nieziemsko, choć z uszanowaniem ziemskości. Pokazali sobie aktualne badania na HIV, zadbali o zabezpieczenie, powiedzieli wprost czego nie lubią. Ona nienawidziła klapsów. „Nie rób tego, bo zacznę się śmiać, to dla mnie takie tanie” wyznała. „I całe szczęście, nie lubię dominacji” zapewnił. Spotkanie numer 1. Korzystanie ze swoich ciał Byli wolni. Mimo to uznali, że nie chcą się spotykać w swoich mieszkaniach. Ona miała córkę, on nie lubił dzieci. Choć przyznał, że bardzo polubił syna poprzedniej partnerki. Był z tamtą kobietą pięć lat, po rozstaniu odcięła go nie tylko od siebie, ale też od syna. Przeżył to. „Nigdy więcej nie dam się w to wkręcić”. Jej to pasowało. Od rozwodu nie przedstawiła córce żadnego faceta. I całe szczęście, bo mężczyźni mieli to do siebie, że znikali. Hotele nie działały, wynajęli więc mieszkanie. Na początku wpadali tam na parę godzin. Później już na noc. W seksie grało. Obojgu podobało się życie bez przymusu. Bez przymusu czekania na telefon, randki, jakieś zachowanie. Jak coś ich zabolało, przegadywali. A potem rozchodzili się do swojego życia. O tamtym czasie: On: – Na początku spotykałem się z innymi kobietami, z Tindera, też na seks. Raczej z młodszymi. Ale potem przestawałem tego chcieć, ona była zajebista, kręciła mnie coraz bardziej. Najbardziej podobało mi się, że nic nie chce. Nie pytała o to, czy się z kimś widuję, nie dopytywała, co robię. Ona: – Kręciła mnie ta bez-emocjonalność. Jakby mieszkanie było wyspą, w żaden sposób nie stykało się z moim lądem. Widywaliśmy się raz na tydzień. Wtedy, gdy córka szła do ojca. Wychodziłam rani i wracałam na swoją planetę. Zaczęłam lubić swoje ciało, wróciłam do sportu, dbania o siebie. Spotkanie numer 2. Filmy plus namiętność Dystansu pilnowali kilka miesięcy. Potem do seksu dodali wspólne seanse, oboje byli maniakami brytyjskich i szwedzkich kryminałów, kochali czarny humor. Sporo rozmawiali o porażkach uczuciowych. Ludzie na początku znajomości starają się wypaść, jak najlepiej, im na tym nie zależało. „Mam obsesję, że ktoś mnie w związku zadusi” wyznał kiedyś. Później opowiedział o matce, która zostawiła go, jak był mały. „Nie gadaj tylko idź z tym na terapię” rzuciła. Ale przyznała, że też się boi bliskości. Dlatego właśnie zawsze wynajdywała trudnych facetów, a dobrzy jej nie pociągali. Jakby chciała, żeby zrealizowali jej życiową narrację. „Nikomu nie można ufać”. O tamtym czasie: On: Nie byłem zakochany, ale cholernie ją lubiłem. Zaczęło mi zależeć, żeby ten nasz czas był super, wiedziałem, że lubi francuskie pleśniowe sery i wino, więc zawsze kupowałem, ona też pamiętała, co lubię. Któregoś dnia przyszedłem, na patelni dochodziły steki. Doceniłem, bo sama była wegetarianką. Dobrze się bawiliśmy. Ona: Trzymałam dystans, w pewnym momencie pomyślałam o sobie, że jestem podzielona, bo w tym mieszkaniu, z nim, byłam zakochana. Ale zwykle doba wystarczyła na zimny prysznic. Cały czas mówiłam sobie, że uczucia da się kontrolować. Spotkanie numer 4. Szpital Odwołała spotkanie, jej córka miała potworne bóle brzucha, to był czas covidu, nie mogła dodzwonić się po karetkę, auto na przeglądzie, eks nie odbierał telefonu. „Zaraz przyjadę i was zabiorę” powiedział on. Zawieźli dziewczynkę do szpitala, okazało się, że wyrostek. Ona nie mogła wejść na badania, czekał więc z nią w samochodzie, parę godzin. Potem odwiózł ją do mieszkania, odprowadzi, położył spać. O tamtym czasie: Ona: Niestety, nie da się jednak ogarnąć uczuć. Siedząc z nim w samochodzie, zrozumiałam, że jestem zakochana, że chciałabym coś więcej, wiedziałam, że muszę to skończyć, bo układ od tej pory będzie nierówny. Spotkanie numer 5. Kolacja i szczerość Zaprosiła go na kolację do siebie i powiedziała, że już nie będą się więcej spotykać, to jest bez sensu, nie ma już na to energii. Stwierdził, że skoro tak, pewnie, bez przymusu. Jeszcze bardziej ją to wkurwiło, z trudem wytrwała do końca kolacji. Wychodząc, pocałował ją w policzek. „To na razie, mała”. Za „małą” chciała go pobić. Miała 174 centymetry wzrostu i ważyła 66 kg. „Gówno nie mała, protekcjonalny typ” zwierzała się przyjaciółce. O tamtym czasie: On: Nie rozumiałem jej, miałem poczucie, że właśnie wchodzimy na wyższy poziom znajomości, poznałem jej córkę, a ona kończy to, choć nie ma między nami żadnego napięcia, wciąż dobrze się bawimy. Ale tylko raz prosiłem jedną kobietę, żeby została, więcej bym tego nie zrobił. Pomyślałem: skoro nie chce, niech spada. Spotkanie numer 6. Zjem z tobą śniadanie Nie widzieli się kilka miesięcy. Czuł, że zapada w stagnację. Praca, bieganie, praca, bieganie, filmy. Chyba pierwszy raz tak mocno odczuł samotność. Kumple mieli żony, dzieci, on zawsze sam, lubił to, ale teraz dni zlewały się w jedno. Na początku o niej nie myślał, ale potem zaczął. Tęsknił za jej bliskością. Napisała w maju. „Masz ochotę na seks?” . Korciło go, żeby skomentować to złośliwie. Że jest mało wytrwała albo co tak nagle zmieniła zdanie. Ale bał się, że ją przestraszy. „Pewnie, ale ze śniadaniem” odpisał. Zaprosiła go do siebie. O tamtym czasie: Ona: – Nie byłam zbyt konsekwentna, bałam się napisać. Ale stwierdziłam, że tak mi go brakuje, że będę dalej ciągnąć ten układ, przez parę miesięcy zdążyłam się odkochać. Liczyłam się też z tym, że może kogoś ma, ale wolałam wiedzieć niż rozmyślać, że może źle zrobiłam. Spotkanie numer 7. Dobra, zostaw szczoteczkę Siedem jest oczywiście umowne. To mogło być nawet setne spotkanie. No, minimum pięćdziesiąte. On: – Covid przewalił moje całe życie, straciłem ukochanego ojca, w pracy miałem zastój. Spadłem ze szczytu, zacząłem analizować, co osiągnąłem. Nie miałem nic w sensie relacji. Ani dziecka ani kobiety, poczułem, że to jest wszystko cholernie puste. Poczułem, że też chce mieć kosiarkę do trawy w ogrodzie i jeść rodzinne obiady, mieć z kim pojechać na zakupy, oglądać filmy. Że już nie chce mi się poznawać nowych lasek, bo spotkałem kobietę, z którą czuję się najlepiej. Ona: –Nie mam za wielkich oczekiwań, nie chcę mieć. Jest nam razem po prostu dobrze, moja córka go lubi. Nie wchodzimy sobie na głowę, nie osaczamy się, nie dopytujemy gdzie idziesz, z kim i po co. Dwie jednostki, dwa osobne byty znalazły wspólną przestrzeń. I tak, pewnie gdyby nie covid nie zrozumiałabym, jak bardzo tęsknię za takim zwyczajnym życiem. Wspólne (łączne) rozliczenie rocznego zeznania podatkowego PIT małżonków jest preferencją podatkową w podatku dochodowym dostępną dla podatników opodatkowanych na zasadach ogólnych, tj. wg skali podatkowej. Był z Tobą. Patrzył z miłością, przybiegał kiedy płakałeś, towarzyszył Ci na każdym kroku, rozumiał, dodawał odwagi i sprawiał, że się śmiałeś. Pewnego dnia zniknął. Na zawsze. I nic nie będzie już takie samo… Śmierć psa boli! Znasz ten scenariusz? Wiesz już jak to jest kiedy traci się psiego członka rodziny. A może to rozstanie jeszcze przed Tobą? Ja już to przeżyłam. Płakałam. Byłam zrozpaczona. Kiedy budziłam się rano czekałam, z nadzieją, że moje suczydło przybiegnie z rozmachanym ogonem i położy swój wierny, czarny nos na moim prześcieradle nieśmiało zaglądając mi w oczy i usiłując odgadnąć jakie miałam sny. Kiedy zniknęła śniłam tylko koszmary. Śmierć psa bardzo boli… „Jest twoim przyjacielem, partnerem, obrońcą – twoim Psem. Jesteś jego życiem, miłością, przewodnikiem. Będzie twój – wierny i oddany do ostatniego uderzenia serca. Winien mu jesteś zasłużyć na to oddanie.” M. Siegal I nie mówi mi, że zdechł! Świat tymczasem patrzy na nas z zaskoczeniem. Żałoba, po psie? Łzy? Smutek? – Nie masz większych zmartwień, dopytuje jeden czy drugi?! Bo część ludzi nie rozumie, jak wielkim ciosem jest rozstanie z ukochana psią duszą. Tylko czemu, to zwykle my się wstydzimy naszej żałoby? Dlaczego? Przecież mamy prawo. Mamy prawo płakać, mamy prawo tęsknić, rozpaczać i przeżywać! Dajmy sobie na to pozwolenie. Nie kryjmy się ze łzami i smutkiem. Możemy czuć się zdruzgotani, przybici i bezsilni! Przecież rozstaliśmy się na zawsze z kimś bliskim… Na psich grupach często czytam pożegnania. Tam ludzie rozumieją. Mają podobną wrażliwość i doświadczenia. Nikt nie kręci nosem, nikt nie patrzy jak na wariata. Śmierć psa i smutek z nią związany jest czymś normalnym. Ludzie, którzy utracili czworonoga wspominają go, piszą swoiste epitafia. Mnie to wzrusza. Zasmuca. Wyciska łzy. Bo rozstanie z wiernym towarzyszem to taki mały koniec świata. Dobrze to rozumiem… to ja Ci wytłumaczę! Człowieku, który nie rozumiesz – nie oceniaj! Wstrzymaj się od wydawania sądów i pukania się w czoło. To, że coś jest dla Ciebie niezrozumiałe, nie oznacza że jest złe! To, że ktoś kocha psa, kota, konia czy królika (bo przecież przywiązujemy się także do innych stworzeń) -nie oznacza, że jest idiotą. Ma serce. Wrażliwą duszę. Czuje silniej… „Nie ma na świecie przyjaźni, która trwa wiecznie. Jedynym wyjątkiem jest ta, którą obdarza nas pies.” Konrad Lorenz Kiedy gaśnie psie życie Coś się kończy. Raz na zawsze, a my musimy to przeżyć, stawić temu czoło! Gdzie się podziewają nasi psi przyjaciele kiedy odchodzą od nas? Jedni wierzą, że biegają na słonecznych polanach, wygrzewają swoja ciałka, kąpią się w jeziorze, beztrosko biegają, z psimi kumplami, po górach, lasach i bezdrożach – tuż za rogiem nieba, za tęczowym mostem. Inni twierdzą, że psy nigdy od nas nie odchodzą, bo nawet kiedy ich nie ma nadal są – pod postacią aniołów, które nas strzegą! Ja wierzę, że zamieszkują na dnie naszego serca i kiełkują tam jak piękne, przepełnione miłością kwiaty. A może to wszystko, to jedno i to samo? Bo psy zmieniają nasze życie na dobre... Zmieniają nas! I żyją w naszych wspomnieniach. Na zawsze. „Na początku Bóg stworzył człowieka, ale widząc go tak słabym, dał mu psa” Alfons Toussenel A co z nami? Złamanego serca nie da się posklejać w okamgnieniu. Po śmierci psa potrzebujemy czasu. Przeżywamy żałobę po utracie psiego towarzysza na swój sposób. Jedni długo nie mogą dojść do siebie, nie dopuszczają myśli o kolejnym czworonogu, ale po jakimś czasie zakochują się….. Inni szybko zaczynają szukać kolejnego stworzenia, które choć trochę ukoi ich ból i tęsknotę. Są też i tacy, którzy poprzysięgają sobie, że już nigdy więcej, bo boli zbyt silnie… Każdy z nas ma prawo czuć, po swojemu! Według Księgi Rekordów Guinnessa najdłużej żyjącym psem był australijski pies pasterski Bluey, który doczekał 29 lat i 160 dni. My – czyli… psiarze zatraceni Osobom zainfekowanym genem psiarza – zwykle trudno jednak dłużej wytrzymać bez psa. Bo pies to styl życia. Jak to mówią niektórzy PIES to stan umysłu:). Przemawiamy do naszych milusińskich, tulimy, latamy po weterynarzach i walczymy o każdy oddech. Zabieramy do psiego przedszkola, uczymy, czeszemy, ubieramy w peleryny. Zabieramy na wakacje, pozwalamy spać na łóżku, dogadzamy na wszelkie sposoby i… patrzymy podejrzliwie na ludzi, którym nasze psy nie ufają. Kudły na kanapie, w zupie, pod prysznicem. Ubrania przybrane igliwiem naszego stworzenia. Piasek i błoto na podłodze i zapach mokrej sierści w deszczowe dni. Nie przeszkadza nam to jednak. Mówimy znajomym, że pies to członek naszej rodziny, więc akceptując nas muszą także zaakceptować jego. Co zrobić… Bo pies to istota, która patrzy na nas z uwielbieniem, zachwytem, wdzięcznością i pełnym zaufaniem. Pójdzie za nami w ogień. Kiedy nam smutno, wesoło, nie w smak -zawsze jest obok. To kudłate serce jest niczym turbodoładowanie emocjonalne, dodatkowy napęd na cztery łapy i rozmachany ogon. Tracąc psa, tracimy PRZYJACIELA! Tracimy kogoś bliskiego… Kogoś, kto na zawsze, nieodwracalnie zmienia nasz świat! Na lepsze… Czy Twój PIES jest SZCZĘŚLIWY? Jaki pies pasuje do Ciebie? Czyli JAK WYBRAĆ PSA dla siebie! Photo by Overture Creations on Unsplash Spodobał Ci się tekst? Zostaw komentarz.
Argentyna miała serię chyba 36 meczów bez porażki. Przed spotkaniem nie powiedziałem o tym zawodnikom. Może o tym gdzieś przeczytali, ale nie dowiedzieli się tego ode mnie – przyznał szkoleniowiec Arabii Saudyjskiej, Herve Renard, po imponującym zwycięstwie.
Ten blog to zaledwie szkic naszego życia, bo nie da się namalować pełnego obrazu w kilku notkach wrzuconych do netu. Łamiemy tutaj naszą rodzinną codzienność na linijki tekstu. Piszemy o coraz bardziej otaczającej nas rzeczywistości, a wszystko, co tu przeczytacie, zdarzyło się mniej więcej naprawdę. We wpisach staramy się wysysać wyjątkowość z rzeczy banalnych, bo w prostocie siła. Często generalizujemy i rzadko silimy się na obiektywizm. Ironię i sarkazm traktujemy jako najbardziej cywilizowane i usankcjonowane kulturowo formy agresji, więc często po nie sięgamy. Bywamy zarozumiali i mamy niekiedy "głupie" poglądy, a ten blog pozwala nam hartować je w ogniu Waszej krytyki, dlatego hejtu nie kasujemy, pod warunkiem, że nie jest wulgarny lub łamiący prawo. W kwestiach światopoglądowych bywamy jak John McEnroe, prowokujemy i lubimy mieć publiczność po przeciwnej stronie ;) Uwaga! Piszemy bez poczucia obowiązku, czyli tylko wtedy, kiedy mamy na to czas i ochotę. Nie narzucamy sobie żadnego rytmu. Nie mamy planu marketingowego i do niczego nie aspirujemy. Z nikim się nie ścigamy. Robimy swoje i mamy z tego frajdę. Zapraszamy do lektury! PS. Jeśli czujesz niedosyt informacji, to klikając tutaj możesz jeszcze przeczytać krótką notkę o każdym członku naszej rodziny. Jesteśmy też na Facebooku i Instagramie. Dajemy tam z siebie więcej niż na blogu, więc warto zaglądać ;)
Robert Lewandowski nie dokończył wtorkowego treningu Bayernu Monachium. Na szczęście uraz kapitana reprezentacji Polski okazał się niegroźny. Jak poinformował Tomasz Włodarczyk z portalu Meczyki.pl, napastnik będzie pauzować przez dwa dni.
martinn Dołączył: 2011-07-14 Miasto: Katowice Liczba postów: 175 29 października 2017, 21:22 Zainspirował mnie temat o stroju do spania z partnerem. My od 3 lat śpimy osobno i uważam to za świetne rozwiązanie. Ale z odpowiedzi wynikało, że wszyscy śpią z partnerami i zazwyczaj starają się ładnie/seksownie wyglądać. Serio, chce się Wam? A może osoby, które wybrały opcje taka jak ja? Czy może jednak jestem wyjątkiem? Dołączył: 2011-09-08 Miasto: Gdańsk Liczba postów: 27090 29 października 2017, 21:52 e, bez przesady :) moi teściowie śpią osobno od lat, a są najbardziej zgranym małżeństwem jakie znam. ja bardzo źle śpię bez męża, mimo że wyrywa kopy, bo chrapie. ale kołdry mamy dwie, bo mi ciągle zabierał ;) wczoraj mąż spał osobno (najstarsza córka miała koszmar i poszedł spać do niej) i nie mogłam zasnąć do 2 :/ Dołączył: 2011-09-08 Miasto: Gdańsk Liczba postów: 27090 29 października 2017, 21:53 Dzięki dziewczyny, bo już zaczynałam myśleć, że coś ze mną nie ta trochę nielogiczne zdanie, bo większość dziewczyn uważa, że nie dzieje się dobrze ;) ale to nie jest moje zdanie :) gegol Dołączył: 2009-08-27 Miasto: Warszawa Liczba postów: 514 29 października 2017, 21:54 Nie bardzo wyobrażam sobie spania oddzielnie, zawsze kojarzyło mi się to z parami które są ze sobą już z przyzwyczajenia i nie pociągają się nawzajem. Z drugiej strony i dla mnie i dla męża wysypianie się jest ważne, dlatego mamy wieeelkie wygodne łóżko + 2 kołdry i 2 poduszki. Jak chcemy to się przytulamy, jak nie chcemy to każde się zawija w swoją stronę i nikt nikomu nie przeszkadza. Wilk syty i owca cała i obydwoje wyspani. martinn Dołączył: 2011-07-14 Miasto: Katowice Liczba postów: 175 29 października 2017, 21:55 Kilka napisało, że rozumieją i mają tak samo- kierowałam to do nich. Ale dziękuję wszystkim. Moje malzenstwo jest dość specyficzne, fakt Edytowany przez martinn 29 października 2017, 21:56 Dołączył: 2016-03-05 Miasto: Branica Liczba postów: 3287 29 października 2017, 21:58 martinn napisał(a):Rano wstajemy do pracy- trzeba być wyspanym. Osobne spanie to dla mnie duży mi to brzmi jak szukanie usprawiedliwienia dla czegoś złego co się u was dzieje. Nie znam historii, rozumiem że dzieci przewracają życie do góry nogami i bycie z kimś kto staje się dla nas obcy (mężem) pod jednym dachem może być jedyną opcją, ale może warto byłoby jednak spróbować poprawić relację. martinn Dołączył: 2011-07-14 Miasto: Katowice Liczba postów: 175 29 października 2017, 21:59 Nie przeszkadza mi w niczym taka relacja, jest ok Dołączył: 2017-06-01 Miasto: Żory Liczba postów: 13586 29 października 2017, 22:03 Mieszkając razem z partnerem nie wyobrażam sobie spania z dwoma kołdrami, a co dopiero osobno. W tej chwili niestety mieszkamy osobno, a że wiem jak to jest mieć go w nocy dzień w dzień, to dla mnie to jest męka teraz. Boli strasznie to, że nie mogę się w nocy do niego przytulić. Jak mieszkaliśmy razem to chociaż stopami musieliśmy się dotykać :( Dołączył: 2016-03-05 Miasto: Branica Liczba postów: 3287 29 października 2017, 22:07 martinn napisał(a):Nie przeszkadza mi w niczym taka relacja, jest okNo dobra, nie moja na pytanie zawarte w pierwszym poście, śpię w piżamie czasami w koszulce i majtkach albo w szlafroku. Kiedyś kupiłam sobie seksowną czerwoną satynową koszulę nocną, ale poszła w kąt, było mi w niej za zimno. Dołączył: 2008-03-29 Miasto: Australia Liczba postów: 9688 29 października 2017, 22:09 nie wyobraźam sobie spac osobno :( irytuje cię jego obecność. Chyba rzeczywiście cos u was nie gra. Dołączył: 2011-06-29 Miasto: Warszawa Liczba postów: 9569 29 października 2017, 22:17 Śpię z mężem, ciezko mi sie śpi bez niego. No, chyba, ze chory. Nawet moja babcia i dziadek śpią razem.... I są sobie bardzo bliscy chodzi o strój to ubierałam sie zawsze wygodnie, czyli od nic przez koszulki i piżamę (jak np. gdzieś wyjeżdżałam). Nie stroilam sie specjalnie dla męża, ba, nawet nóg sobie na samo spanie specjalnie nie depilowalam :D Edytowany przez Wisterya 29 października 2017, 22:18
52 views, 2 likes, 1 loves, 0 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from P E C Sokół: Rzuchów-dojazd do domu Raiza zaliczona Teraz kolacyjka i szybkie spanie Peace and Love ,do następnego Kochani wszystkie Ginekologia Ortopedia Neurologia Dietetyka więcej Czy nasze rozstanie mogło być wynikiem choroby partnera? Ze swoim partnerem byłam przez kilka lat, ale już przestałam walczyć o ten związek. Zastanawiam się tylko czy to co nas ostatecznie podzieliło to była choroba psychiczna, czy mogłam jeszcze jakoś pomóc. Czy jest to problem z którym mogliśmy sobie... Jak mam interpretować jego zachowanie? Dzień dobry. Zerwałam z mężczyzną po dwóch latach dość intensywnej relacji - gdy było dobrze niemal nosił mnie na rękach, gdy sprawy biegły w drugą stronę - zamykał się na mnie, nie dzwonił, nie dawał znaku życia, to zawsze ja... Jak mam poradzić sobie po rozstaniu z żoną? Witam, mam 46lat i od 2020 roku borykam się z rozstaniem z żoną która odeszła z dnia na dzień. Byliśmy małżeństwem 22 lata mamy 2 dzieci. Kocham ją bardzo nadal. Odkąd odeszła mam chyba depresję,3 pruby samobójcze, brak chęci do... Czy można tak łatwo przekreślić związek? Witam , 3 lata związku i 2 lata mieszkania z moim chłopakiem on zerwał ze mną. Doskonale wiem jaki popełniłam błąd. Byliśmy na weselu brata i przesadziłam z alkoholem i powiedziałam w jego stronę pare niemiłych bardzo niemiłych slow. Próbowałam... Jak radzić sobie z taką histerią i nerwicą? okej, zacznę od tego, że mam 20 lat i rozstałam się z narzeczonym w marcu i od 2 tygodni znowu jesteśmy razem, chłopak jest alkoholikiem i ćpunem. Nie poradziłam sobie z nim dlatego odeszłam, mamy razem 2 letnie dziecko teraz... Czy jest szansa na naprawienie związku? Dwa tygodnie temu po ponad rocznym związku zerwał ze mną chłopak. Nie wiem co o tym myśleć rozstanie było dla mnie bardzo trudne ponieważ bardzo go kocham i tęsknię za nim w dalszym ciągu i mam nadzieję na powrót. Ogólnie... Co robić aby poradzić sobie po rozstaniu? Straciłem sens swojego życia, odkąd rozstałem się ze swoją partnerką nie odczuwam żadnej przyjemności z życia. Dni stały mi się obojętne a noce nie przespane ciągle o niej myślę i tak strasznie tęsknię. Nie boje się tego że całe życie... Co myśleć o takim zachowaniu narzeczonej? Witam serdecznie Jakis czas temu moja narzeczona sie ze mna rozstala mowiac ze nic do mnie nie czuje i musi odpoczac to moze jej uczucie powroci za jakis czas. Ale ze wzgledu na pewne sprawy musimy jeszcze mieszkac razem i... Czy jest szansa, że terapia pomoże mojej żonie? Żona wyprowadziła się z domu z dwójką dzieci. Mieszkamy osobno już ponad miesiąc. Chodzimy na terapię małżeńską , na której , ona gra inna osobę. Mówi że jest zmęczona związkiem że stosuje wobec niej przemoc psychiczną. Wiem że kontaktuję się... Jak poradzić sobie z takim zachowaniem u 3,5-latki? Moja 3,5 letnia córka z wielką chęcią chodziła do przedszkola. Wcześniej wychowywała ją w domu babcia. Tydzień temu....(mamy listopad) zdążyło się jej zmoczyć podczas snu. I coś zaczęło się dziać. Nie chce chodzić do przedszkola, płacze przed wyjściem....w nocy nie... Co robić z tymi zaburzeniami erekcji u 59-letniego mężczyzny? Witam, mam od ponad roku zaburzenia erekcji. Odczuwam ppdniecenie, lecz stosunek nie jest możliwy z uwagi na miękkość 59 lat, jestem kierowcą. Odczuwam tez często bole łydek. Nie posiadam zadnych zdiagnozowanych chorób. Jak mogę na to zaradzić? Boję się,... Czy powinniśmy zacząć osobne terapie? Witam, mam 30lat 10 borykam się z poczuciem niskiej wartości i problemami z zaufaniem do innych. Byłam w 2 dłuższych związkach. W pierwszym, który trwał od 2 liceum a partner mnie zdradzał, i w drugim gdzie partner był nałogowym... Czy to dobry sposób na odreagowanie? Witam Od rozstania z byłym partnerem minęło już pół roku a ja dalej mam problemy ze snem(śni mi się po nocach w koszmarach np nachodzenie) lub sama myśl o nim paralizuje mnie do takiego stopnia ze nie jestem w stanie... Czy mam nalegać na kontakt z dzieckiem? Czy partner powinien zabronić kontaktu z dzieckiem? Witam Dwa tyg temu rozstałam się z partnerem, a w zasadzie uciekłam. Oboje jesteśmy po 40-stce, on jest wdowcem i ma 6-letnią córkę. Byliśmy razem półtora roku. Po 3 miesiącach zaczęła z niego... Czy powinienem walczyć o ten związek? Hej, ostatnio zerwała ze mną dziewczyna, chociaż tak narpawde nie wiem co o tym myśleć. Poza granicą byłem do niedzieli. Kilka dni temu wyjechałem za granice, było idealnie az do momentu aż wyjechałem. Zaczałem robić i się do tego przyznaje... Czy możliwe że mam borderline? Nie wiem co zrobić... Nawet nie wiem od czego zacząć. Wydaje mi się że mam borderline, albo jakieś inne problemy psychiczne, boję się iść do lekarza, boję się że pójdę i tak nie będę w stanie powiedzieć tego co się... Jak poradzić sobie z takim natłokiem myśli? Witam, pisze tutaj bo naprawdę nie wiem jak sobie poradzić. 10 lat temu po ciężkim rozstaniu zaczęły się u mnie objawy przypominające ZOK. Po 5 latach duszenia w S nie wszystkiego zaczęłam się leczyc. Na początku terapia dynamiczna, później leczenie... Czy ten związek trzeba zakończyć? Czy jest sens to ciągnąć ze względu na dziecko ? Zacznę od początku. Mój pierwszy związek 5 burzliwych latach, po setki przemyśleniach nad nasza przyszłością, podjęłam decyzje o rozstaniu a przypieczętowało to nakrycie go na całowaniu w schowku z dziewczyna... 4zA2k. 311 336 454 91 180 341 219 481 90

osobne spanie szybkie rozstanie